ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل فرزند میرزا عبدالخالق در سال ۱۰۵۴ه. ق.
به دنیا آمد. او شاعر پارسی‌گوی است که از ترکان جغتائی ارلاس بدخشان بود؛
وی در پتنه در ایالت بهار هندوستان متولد شد و تربیت یافت و بیشتر عمر خود
را در شاه جهان‌آباد دهلی به عزت و آزادی زندگی کرد و با اندیشه‌های ژرف
آثار منظوم و منثور خود را ایجاد نمود.
او در سال ۱۰۷۹ ه. ق. بخدمت محمداعظم بن اورنگ زیب پیوست. سپس، به سیاحت
پرداخت، و سرانجام، در سال ۱۰۹۶ه. ق. در دهلی سکنی گزید، و نزد آصف جاه
اول، (نظام حیدرآباد) دکن منزلت بلند داشت.
بیدل به‌روز پنج‌شنبه چهارم صفر سال ۱۱۳۳ ه. ق. در دهلی زندگی را بدرود
گفت و در صحن خانه‌اش، در جایی‌که خودش تعیین کرده بود، دفن گردید.
پژوهشهای استاد سید محمد داؤد الحسینی در پیرامون زندگی میرزا عبدالقادر
بیدل، گواه بر آن‌اند، که عظام بیدل بعد از دفن مؤقت در صحن خانه‌اش، به
وسیلهٔ مریدان و ارادتمندان و بازماندگان خاندانش، به وطن اصلی او
افغانستان انتقال داده شده، و مزار وی در هند نیست. قابل یادهانیست که
پژوهشهای دانشمند روانشاد پوهاند سید سلطان شاه همام، استاد بشر شناسی در
پوهنتون (دانشگاه) کابل که در مورد «مغل‌ها» انجام داده و در مطبوعات
افغانستان منتشر شده است، به صورت واضح نشان می‌دهد که مادر بیدل از شاخهٔ
چغتایی‌های ساکن در دهکدهٔ «یکه ظریف» خواجه رواش کابل بوده است، محلی که-
مطابق به پژوهشهای شادروان استاد سید محمد داؤد حسینی - بعدها عظام میرزا
عبدالقادر بیدل بعد از انتقال از دهلی، در جناح تربت «میرزا ظریف» مامایش
به خاک سپرده شد. مزاری که در دهلی به نام بیدل شهرت داده شده، جعلی
می‌باشد. ((با تأسف مجله‌ای که نوشتهٔ استاد همام در آن به نشر رسیده است،
در حال حاضر به دسترسم قرار ندارد. همین که آن را از کابل به دست آوردم
شماره، صفحه و سال آن را درج می‌نمایم.))
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
