همراهی تفکر بشری با نقد نه یک نیاز تبعی که یک ضرورت انسانی است و از این
روقوه نّقادی بالقوه انسان با نخستین قرارگیری دو عنصر اطلاعاتی در کنار
یکدیگر (حتی در خام ترین صورت آن)است؛ « پرسش » آغاز به حرکتی فزاینده می
کند که بهترین نشانه آنپرسش از نحوه جای گیری مواد اطلاعاتی و جابجایی داده
ها و احیاناً لذت های ذهنی در
قراردادن تصورات موزون و ناموزون متفاوت در کنار یکدیگر. اما نقد نه به عنوان یک حظ کودکانه که شاید تا فلسفه خلقت نیز پیش رود!