محيط در لغت به معناي محيط زيست، محيط اطراف‌، احاطه‌ و دور و بر آمده است. بطور كلي در متون تخصصي مديريت، محيط، به پديده­هاي اطراف سازمان اطلاق مي­گردد؛ كه بطور معمول عواملي نظير دولت، رقبا، تكنولوژي، عرضه و تقاضاي نيروي كار، مشتريان و ارباب رجوع و اخيرا صنعت مرتبط با سيستم را دربرمي­گيرد. محيط در نوع نگرش به سازمان، سازمان را سيستمي فرض مي‌كند، كه داده­ها را به ستاده­ها تبديل مي­كند(سيستم‌هاي باز)، و براي بقاي خود به محيط متكي است. سابقه نگرش سيستمي به سازمان به ارائه نظريه عمومي سيستم­ها در دهه 60 ميلادي برمي­گردد. سيستم باز، سیستمی است كه با محيط خود، تبادل انرژي، ماده و اطلاعات دارد و يك سيستم كاملا بسته، سيستمي است كه به هيچ وجه از محيط، انرژي دريافت نمي­كند و به هيچ وجه از خود به محيط، انرژي ساطع نمي­كند. كوتاه سخن اين كه بسته يا باز بودن يك سيستم، امري نسبي است كه به ميزان ارتباط آن با محيط بستگي دارد (گالوپ و جيانگ، 2015). 

هر سيستم، علاوه بر ارتباط با عناصر درون خود (عناصر تشكيل‌دهنده سيستم و روابط آنها)، با عناصر خارج از خود و مربوط به محيط نيز سروكار دارد.در واقع، محيط هر سيستم، شامل آن چيزهايي است كه خارج از كنترل كامل سيستم هستند؛ ولي به گونه­اي بر عملكرد آن تأثير دارند. با توجه به اينكه محيط، خارج از سيستم قرار دارد، سيستم نمي­تواند كار چنداني براي كنترل مستقيم تغيير و تحولات آن انجام دهد؛ به همين دليل مي­توان محيط سيستم را به منزله عاملي ثابت در نظر گرفت (آدما و همكاران، 2010).